|
عصرغیبت به عنوان فرصتی برای ایجاد آمادگی جهت رویداد ظهور، حائز اهمیت خاص استو هرچه به زمان وقوع این مهمترین واقعه در تاریخ بشریت، نزدیک تر میشویم،لزوم این آمادگی بیشتر احساس میشود.
واقعه ظهور بعنوان بزرگترین رویاروئی کیفی بین حق و باطل ، طبیعتا نیازمند آمادگی های ادراکی خاص خود میباشد، که بدون دردست داشتن تعریفی جامع و کامل از"فلسفه ی غیبت" و "مفهوم انتظار"که در بر دارنده ی وجوه معرفتی و نیز کاربردی این دو مهم باشد، تبیین دغدغه ها و آماده سازیهای قبل از ظهور امکان پذیر نخواهد بود .
فلسفه غیبت و مفهوم انتظار
در هر فرآیند آموزشی ، لازم است ،استاد پس از آموزش و تبیین یک سری مباحث،مدتی از دسترس شاگردان دور شده وشاگردان را با آموزه هایشان واگذارد تا در مدت غیبت استاد ،فرصت کافی برای به پختگی رساندن آموزه ها و کاربردی کردن آنها فراهم گردد. با اینکه در دوران غیبت ،احتمال بروز غفلت هائی از سوی شاگردان به دلیل عدم امکان ارتباط مستقیم با استادشان بسیار زیاد است ،انتظار شاگرد برای ملاقات دوباره با استادش ، یکی از عوامل تاثیر گذار بر این پختگی است ؛ چرا که اگر این انتظار هدفمند باشد ،یعنی جنبه ی ارشادی و تفهیمی آن برجنبه ی عقوبتی وتنبیهی آن غالب شود،میتواند تلاش شاگردان را در دوران غیبت استاد،جهت داده و خود محکی محسوب شود برای میزان عمقی بودن فراگرفته ها.
بطور کلی دوره ی غیبت،صرفا از این جهت که با انتظار همراه است ،انتظار دیداردوباره با استاد و در معرض آزمون نهائی قرار گرفتن، حائز اهمیت است.
مبحث "شاگردِ در انتظار" یک بینش کلی است ،که در همه شئونات زندگی ،چه در جزء و چه در کل، صادق ولازمه ی رشد و کمال است . بدون ایجاد این درک که در مقابل آموزش های ارائه شده ،پس از طی یک بازه بدون حضور استاد ، موعد درس پس دادن فرا میرسد ،طرح آموزش ناقص و بی ثمر خواهد شد. این که شاگرد می داند که معلم خواهد آمد و او در مقابل آموزه هایش باید پاسخگو باشد، عاملی است برای اینکه در فرصت غیبت کاری مثبت درجهت به ثمر رساندن این آموزه ها انجام دهد.
غیبت ممکن است حقیقی یا مجازی باشد. در غیبت حقیقی (مثل فاصله زمانی بین دو جلسه درسی)استاد واقعا شاگردان را تنها میگذارد تا به درک عمیق تر فراگرفته هایشان برسند ؛ولی در غیبت مجازی (مثل حضور استاد درسر جلسه امتحان ) استاد حضور دارد ، ولی دورادور مراقب شاگردان است و مستقیما نقشی ایفا نمیکند. مدت غیبت علاوه بر آنکه فرصتی برای ایجاد پختگی در شاگرداست،برای ارزیابی نتیجه ی کار استاد نیز الزامی است.
غیبت استاد علاوه بر آنکه مرحله ی آمادگی برای یک آزمون نهائی است،خود نیزیک مرحله امتحان است.
در بُعد کلی ،هدف ازخلقت انسان،نائل شدنش به مقام ادراک میباشد . یعنی میتوان چرخه ی هستی را یک دوره آموزشی برای انسان در نظر گرفت که هدف از بر پائی آن به کمال رساندن انسان ،یا همان آموزش سواد کمال است .این چرخه برمبنای فهم ودرک طراحی شده نه براساس عقاب وتنبیه .بنابراین درسیر کمالی انسان ،درمسیر "انا لله انا الیه الراجعون " نیز چون هدف آموزش است،چه در جزء و چه در کل ، غیبت و انتظار دو بُعدِ لاینفک ،سازنده و تاثیر گذار برحرکت هستند.
.یکی از جنبه های کاربردی انتظار ،انتظار برای امتحان است.در تمام ادیان "امتحان" را با "انتظار" ، قرین کرده اند .امتحانی که زمانش معلوم نیست ، ولزوم آمادگی بشررا در هر لحظه میطلبد،مثلانتظار برای وقوع مرگ، ظهور،قیامت و.... .اصولا در یک سیستم تفکری،که هدف از آن،تربیت افرادی مستقل است ، افرادی که بایستی با آموختن اصول پرواز،سرانجام روزی قادر به پرواز مستقل باشند، وقوع غیبت و انتظار برای آزمونی که زمانش معلوم نیست اجتناب ناپذیر میباشد.
در طی اعصار و قرون پیامبران و اولیا الله به عنوان راهنمایان و علائم الطریق، آموزه هائی را به منظور کمال بشرارائه نموده ،و پس از آن بشر بازه ی غیبت این بزرگان را جهت دست یافتن به پختگی و کاربردی کردن آن آموزه ها ونیز ارزیابی بازخورد آنها تجربه میکند.
برطبق اصل "شاگرد در انتظار" غیبت،انتظار وظهور بایستی در مسیر کمال بشرباشند تا جریان "ولایت" در ادامه ی جریان "نبوت" قادر به تکمیل نقش و رسالتش در عرصه ی هستی گردد. نظرات شما عزیزان: 
 |
||
