|
به راستی هدف ا زآفرینش زن ومرد چیست؟ آیا هدف اینست که این دو جنس مخالف در زندگی با وارد شدن در صحنه با یکدیگر به رقابت بپردازند و زن با ورود به مشاغل سخت ومردانه به مرد بقبولاند که چیزی از او کم ندارد و مرد هم با رفتار زورگویانه بر زن سلطه گری کند، یا اینکه نه، در سایه ی همکاری و تعاون با یکدیگر در نهاد مقدس خانواده به پرورش نسلی صالح و طی کردن راه کمال بپردازند و به مقام قرب الهی نائل گردند؟ اگر مورد اول را بپذیریم، خوب فرض می گیریم که آن دو با وارد شدن به میدان، شروع به رقابت با یکدیگر کردند، اما این رقابت رقابتی نا برابر است زیرا آن دو از یک سنخ نیستند، هر چند در کمالی چون انسانیت با یکدیگر برابرند اما از نظر خصوصیات فیزیکی و روحی با یکدیکرتفاوت های بسیار دارند. برای مثال:در یک شغل سخت مثل بنایی، زن به خاطر اینکه از نظر جسمی ضعیف تر از مرد است از طرفی هم روحیات ظریف پسندانه زن با شغلی مثل بنایی سازگار نیست، مسلماً در برابر مرد شکست می خورد. اگر هم به طریقی جسم خود را با آن تطابق دهد، روحش را هرگز نمی تواند با آن همراه کند. حال اگر هدف از آفرینش را مورد دوم یعنی تعاون و همکاری برای رسیدن به سعادت دنیا وآخرت بدانیم، در این صورت زن و مرد در عین همیار و مکمل بودن برای یکدیگر،هر کدام در خانواده به وظایف اختصاصی خویش می پردازد. منظور از وظایف اختصاصی وظایفی نیست که کاملا مختص زن یامرد بوده واز دیگری مجزا باشد، بلکه وظایفیست که یک طرف استعدادش در انجام آن بیشتر است مثلا پرورش فرزند به عهده هردو طرف است اما این کار را زن بهتر به انجام می رساند. البته این وظیفه ای نیست که قانون به عهده ی او گذاشته و حالت جبری داشته باشد، بلکه این هنر اسرار آمیز از هنگام آفرینش جزء فطرت زن بوده که خالق هستی در تار و پود زن به ودیعه نهاده است. پس اگر کمی عاقلانه بنگریم می بینیم که هدف از آفرینش زن ومرد این بوده که آن دو هر کدام استعداد ها و نیاز های خود را شناخته ،انسانیت خود را باور کرده تا در مسیر واقعی خویش قرار گرفته وبه کمال مطلوب که همان قرب الهیست نائل گردد. آیا این ظلم به زن نیست که با صرف کردن عمر خویش و نگهداری از فرزندان موجبات کمال شخص دیگری را فراهم کرده؟ قرار گرفتن زن در نقش مادری، به دنیا آوردن فرزند و پرورش آن را هیچ کس به زن تحمیل نکرده است، برای درک این موضوع توسط زن،او را به هیچ کتاب یا مرجعی رجوع نمی دهیم ما او را به فطرت خود او رجوع می دهیم. شاید تا به حال جملاتی همچون "مرد از دامان زن به معراج می رود"، "در کنار هر مرد موفق یک زن فداکار وجود دارد" را شنیده اید،برخی افراد با سوء استفاده از این جملات بدون توجه به مفهوم واقعی آن می گویند: "زن در این مسیر خود را بیهوده فدای مرد می کند"،"زن وانسانیت او لگد مال شده" یا اینکه "زنان با اسیر شدن در نقش مادری قربانیان خاموشند" اینان می گویند: زن به جای لذت بردن از عمر و زندگیش، وقتش را بیهوده صرف بچه داری کرده است. اما همان طور که می دانید هیچ قانونی این را به زن تحمیل نکرده ، در قانون آمده است که هیچ یک از زوجین حق ندارد مانع بچه دار شدن طرف دیگر شود. اما این ظاهر قضیه است ، از آنجا که قوانین ما بر اساس فطرت آدمی وضع شده ، اگر قانون هم این را نگفته بود باز این میل یعنی مادر شدن به طور ذاتی از ابتدای خلقت در وجود او بوده است. درست است که یک زن پس از سالها تلاش و خواب و بیداری کشیدن یک فرزند را در دامان خود می پروراند و آن فرزند در سایه ی زحمات مادر مسیر کمال را طی می کند. اما اگر کمی عمیق تر به این مسئله بنگریم در می یابیم که آن زن نه تنها موجبات به کمال رسیدن آن مرد (یا فرزند) را فراهم کرده بلکه در واقع اینجا خود زن به کمال رسیده است. زیرا به طور فطری یک زن وقتی احساس آرامش می کند که یک انسان را خواه فرزندش باشد یا همسرش در راه رسیدن به رشد و تعالی معنوی همیاری کرده باشد. این هنگام است که او احساس می کند کاری کرده که شایستگی اش را داشته. در واقع اینجاست که زن به ندای فطرتش لبیک گفته. نظرات شما عزیزان: 
 |
||
